Čaša stolovata za konjak „Jadran“

Čaša stolovata za konjak „Jadran“ ručno je izrađivana i ukrašavana šlifovanjem motiva morskih talasa. Čaša stolovata za konjak je najpre služila za serviranje i konjaka i likera koje su, kao i sva druga alkoholna pića, uglavnom pili samo muškarci. Jak pokret emancipacije žena, koje 1930-ih studiraju, voze automobile, avione, puše, imaju svoje časopise, igraju sambu i prate parisku modu, doveo je do toga da liker, kao slatkasto piće, postane damsko piće. Zato se u razvoju komadnog stakla u garniturama javlja diferencijacija čaša – jedne damske za liker, i druge za gospodu i njihovo uživanje u konjaku uz kafu nakon dobrog ručka ili večere.

Čaša je bila deo prve serije garnitura za ugostiteljstvo čija je proizvodnja započeta 1929. godine. Garnitura „Jadran“ se sastojala od jedanaest delova – bokala, flaše sa čepom, čaše za vodu i vino, štucne za šampanj i pivo, čaše stolovate (tj. sa stopom i nogom) za liker i konjak, vino, šampanjac i pivo, tacne, tanjira i aufsaca tj. stalka. Predstavljala je deo nove poslovne politike paraćinske fabrike stakla sa kojom su uvedeni brojni novi proizvodi i postupci oplemenjivanja stakla, i tako započeto osvajanje jugoslovenskog tržišta ugostiteljstva.

O ambijentu i atmosferi u kojoj se iz ovakve čaše tada ispijao konjak, govori tekst dr Ive M. Markova u kome on, opisujući život na Rabu od aprila do oktobra, spominje velike hotele Imperial, Grand, Praha, Bristol, Astoria i kaže: „Domaći, Rabljani, idu u pozadinu; grad gubi svoj karakter, i postaje internacionalan: naokolo se čuje njemački, češki, madžarski, francuski. Natpisi su obično trojezični, kao na vlakovima; londineri, nosači, portiri govore najmanje po tri jezika. Rab postaje živ i mondenski, u njemu je sve mlado, veselo, strano. (…) Kad prestane vrućina, umuknu cvrčci, a budi se opet ulica i obala. Tad izlaze stranci u svili i čipkama, u najotmenijim odijelima: idu na šetnju, ili da se voze lagano po moru, ili na tenis, ili da sjede po kavanama, u vrtove, da razgovaraju i plešu. Tek oko ponoći zamire taj život“ (Nova Evropa, 16. juna 1930.).