Čaša stolovata za konjak iz garniture „Avala“ bila je u prodaji tokom 1930-ih godina. Šlifovanje složenog dezena na površini malene kupe i brušenje tanke noge ove čaše zahtevalo je mnogo vremena, pažnje i veštine staklarskih majstora. Sa tako kvalitetnim proizvodom Srpska fabrika stakla je mogla da bude konkurentna na tržištu zahtevnih beogradskih kupaca kojima su radnje Koste Maluševića, Anafa & Markovića, Petrovića & Radakovića, Milivoja M. Popovića i drugih trgovaca nudile češko i austrijsko staklo.
U vreme kada je paraćinska fabrika počela da proizvodi ovakvu čašu, u Srbiji se, pored čuvenih francuskih konjaka (Martell, Rémy Martin, Courvoisier i drugih), prodavao i konjak domaće proizvodnje. Pošto je Francuska, da bi zaštitila svoj originalni proizvod, bila zabranila upotrebu naziva konjak, sa ili bez bilo kakvog prefiksa, pojavili su se razni predlozi o tome kako treba zvati vinske destilate koje mi proizvodimo – vinovac, vinjak, brandi, vinovača ili vinovica? Vinovica je bio najstariji naziv (za prve domaće konjake koji su pravljeni krajem XIX veka), ali 1930-ih, verovatno zbog sličnosti sa nazivom konjak, vinjak je postao najpopularniji naziv. Vinjak je pre Drugog svetskog rata, zbog zahtevnog postupka proizvodnje koji je podrazumevao dugotrajno odležavanje u hrastovim buradima, bio veoma ekskluzivno piće. Među najkvalitetnijima je bio vinjak Kraljevskog podruma u Oplencu koji je pravljen za potrebe dvorskog protokola.
Pored ove čaše, garnitura „Avala“ je imala još devet delova – bokal, flašu, tacnu, tanjir, čašu za vodu i vino, štucnu za pivo i čaše stolovate za vino, pivo i šampanj – i većina je mogla biti izrađena u različitim veličinama. Kako je tržište staklenine na području severne Šumadije i Beograda bilo najrazvijenije, Srpska fabrika stakla je ponudila garnituru tada najboljeg kvaliteta, i nazvala je po planini koja je simbol Beograda.
Period proizvodnje
Tokom 30-ih godina XX veka