Čaša stolovata
za konjak „Avala“

Čaša stolovata za konjak iz garniture „Avala“ bila je u prodaji tokom 1930-ih godina. Šlifovanje složenog dezena na površini malene kupe, izrada faseta na spoju kupe i noge, i brušenje tanke noge ove čaše zahtevalo je mnogo vremena, pažnje i veštine staklarskih majstora. Sa tako kvalitetnim proizvodom Srpska fabrika stakla je mogla da bude konkurentna na tržištu zahtevnih beogradskih kupaca kojima su radnje Koste Maluševića, Anafa & Markovića, Petrovića & Radakovića, Milivoja M. Popovića i drugih trgovaca nudile češko i austrijsko staklo.

U vreme kada je paraćinska fabrika počela da proizvodi ovakvu čašu, u Srbiji se, pored čuvenih francuskih konjaka (Martell, Rémy Martin, Courvoisier i drugih), prodavao i konjak domaće proizvodnje. Pošto je Francuska, da bi zaštitila svoj originalni proizvod, bila zabranila upotrebu naziva konjak, sa ili bez bilo kakvog prefiksa, pojavili su se razni predlozi o tome kako treba zvati vinske destilate koje mi proizvodimo – vinovac, vinjak, brandi, vinovača ili vinovica? Vinovica je bio najstariji naziv (za prve domaće konjake koji su pravljeni krajem XIX veka), ali 1930-ih, verovatno zbog sličnosti sa nazivom konjak, vinjak je postao najpopularniji naziv. Iako je naziv pića postao popularan, vinjak je pre Drugog svetskog rata, zbog zahtevnog postupka proizvodnje koji je podrazumevao dugotrajno odležavanje u hrastovim buradima, bio veoma ekskluzivno piće. Rubinov vinjak se pojavio tek 1956, a pre rata je najkvalitetniji bio vinjak Kraljevskog podruma u Oplencu koji je pravljen za potrebe dvorskog protokola.

Pored ove čaše, garnitura „Avala“ je imala još devet delova – bokal, flašu, tacnu, tanjir, čašu za vodu i vino, štucnu za pivo i čaše stolovate za vino, pivo i šampanj – i većina je mogla biti izrađena u različitim veličinama. Kako je tržište staklenine na području severne Šumadije i Beograda bilo najrazvijenije, Srpska fabrika stakla je ponudila garnituru tada najboljeg kvaliteta, i nazvala je po planini koja je simbol Beograda.