Činija za voće u krakle tehnici

Činije dizajnera Borivoje Stojiljkovića obeležile su period u kome se Srpska fabrika stakla polako okretala od proizvodnje kvantiteta ka proizvodnji kvaliteta. To je vreme opšte afirmacije industrijskog dizajna kada uprava fabrike počinje više da sluša dizajnere, a ne samo trgovce koji traže da se proizvodi ono što se najlakše prodaje. Tome je najviše doprinela stručna javnost koja je redovno organizovala izložbe, nagrađivala i promovisala najbolje radove. Tako je na IV Jugoslovenskom salonu keramike i stakla, održanom u martu 1974. u Beogradu, Borivoje Stojiljković za garnituru ovakvih činija izrađenih u krakle tehnici dobio „Diplomu dobar dizajn“. Žiri salona još uvek nije bio zadovoljan kvalitetom većine eksponata (izloženi su već uhodani artikli dobro poznati tržištu, pod izgovorom da kupci to traže), ali je zaključio da je kod Srpske fabrike stakla iz Paraćina primetan veliki napredak koji je kolektiv učinio da usavrši i obogati svoju redovnu proizvodnju.

Borivoje Stojiljković je u svojim samostalnim radovima često eksperimentisao sa tehnikama, poput časa za ugostiteljstvo koje kombinuju duvano i krakle staklo. Inspiraciju je često nalazio u krakle tehnici i sa njom se poigravao, praveći tako različite teksture na čašama za ugostiteljstvo, koje su u to vreme i po tadašnjih standardima uglavnom trebale da budu funkcionalne (lake za održavanje, stabilne i otporne na habanje).

Nagrađeni model je dugo živeo kroz proizvodnji asortiman fabrike, pa je tokom 2000-ih izrađivana ista činija od rozalin stakla.